ЛЎЛИ ТИЛИ — лўлиларнинг тили. Ҳинд-европа тиллари оиласининг ҳиндорий гуруҳига мансуб. Лўли тили ҳинд-орий тиллари муҳитидан ажралган ҳолда шаклланганлиги туфайли яқин, қардош тил гуруҳларидан сезиларли фарққа эга, лекин кўҳна ҳинд-орий тиллари луғавий таркибини сақлаб қолган, типологик жиҳатдан ўрта ва янги ҳинд тилларига яқин. Талаффузда ўзига хос жиҳатлар: жаранглиларнинг жарангсизланиши (г>к, д>т, б>п), сирғалишнинг кучсизланиши, қоришиқ товушларнинг сусайиши (ш>с) ва б. мавжуд. Морфологияси учун сўз кетидан қўшиладиган қўшимчаларнинг янги келишик флексиясига учраши, жонсиз — нарса отларида тушум келишигининг шакли учрамаслиги, келаси замон феълининг мурак-каб шакли ва б. хос. Мунтазам кўчиб юриш туфайли лўлилар Л. т. нинг турли лаҳжаларида сўзлашади. Бундан ташқари, Лўли тили лўлилар яшайдиган ҳудудлардаги маҳаллий тилларнинг луғавий, фонетик, синтактик таъсирига учраган. Шарқ мамлакатларида узоқ вақт яшаган лўлиларнинг тилига шарқий тиллар, Ғарб мамлакатларида яшаганларининг тилига эса ғарбий тиллар сезиларли таъсир этган. Мас, Византия ҳудудидаги лўлилар тилида Болқон я. о. идаги тиллар учун умумий бўлган хусусиятларни учратиш мумкин.